Maria Kosecka Super Babką 2013

— Nasi Czytelnicy zdecydowali w tym roku przyznać pani tytuł Super Babki 2013. Gratuluję.

— To miłe, tym bardziej, że znalazłam się w gronie pań nominowanych, które swoją pracą, zaangażowaniem, wrażliwością zasłużyły na to wyróżnienie. Dla mnie satysfakcjonujące jest o tyle, że byłam w tym gronie jedyną kobietą politykiem.

— Sukces jest chyba tym większy, że dziś elblążanie dość sceptycznie i krytycznie są nastawieni do władz miasta.

— Rzeczywiście. Obecnie ocena polityków rzadko bywa pozytywna. Dlatego dużą satysfakcję sprawia mi fakt, że moja działalność, zaangażowanie zostały docenione. To dla mnie ważny tytuł. Bardzo się z niego cieszę. Jednak nie myślę, że jestem jakaś wyjątkowa, super. Jestem normalna. Staram się żyć w zgodzie ze sobą, jestem autentyczna i spontaniczna. Szczerze mówię co sądzę na dany temat. Nie zawsze jest to dobre, ale nie żałuję. Od wielu lat moje działania są skierowane na człowieka, na jego problemy.

— To jest chyba duże obciążenie?

— Jest. Bardzo dużo osób do mnie przychodzi, dzwoni. Staram się im pomóc. Nie zawsze to jest łatwe. Myślę jednak, że jestem stworzona do takiej pracy. Po prostu to lubię.

Czytaj także: Poznaj Super Babki Dziennika Elbląskiego

— Znamy panią głównie z działalności w radzie miasta. Kim jest Super babka 2013 prywatnie?

— Jestem domatorką. Kocham swoją rodzinę, męża i dwóch dorosłych już dziś synów. Zawsze mogę też liczyć na ich wsparcie. Cieszy mnie, że nasze dzieci, pomimo tego, że są już dorosłe, mają do nas ogromne zaufanie i nadal powierzają swoje sprawy. Moją pasją, o czym rzadko mówię, jest również kuchnia. Bardzo lubię gotować i nieskromnie powiem, że potrafię to robić. Lubię kuchnię polską i wileńską. Moja mama urodziła się w Wilnie, więc to chyba taki sentyment. Ostatnio miałam przyjemność zwiedzić Wilno i jestem zauroczona tym miastem. Odpoczywam jednak nie tylko w kuchni. Słucham muzyki - bardzo lubię Metallicę. Chodzę na spacery z psami. Kocham zwierzęta. W domu mamy dwa psy: wilczurkę Sabę i kundelka Dziabonga.

— Te pasje pomagają pani odpocząć po stresującym dniu. Myślę jednak, że przy takiej pracy jaką pani wykonuje bardzo ważne jest właśnie wsparcie rodziny.

— Oczywiście. Ja mam to szczęście, że zawsze mogę liczyć na wsparcie męża, synów. Mąż mnie bardzo dopinguje, czasami gdy widzi, że jestem zmęczona, dodaje mi sił, motywuje. On mnie doskonale zna. Razem chodziliśmy do szkoły i od tamtego czasu jesteśmy parą. 25 lutego obchodziliśmy 29 rocznicę ślubu. A znamy się ponad 30 lat.

— Jest jakiś przepis na trwały, udany związek?

— Potrzebna jest odrobina cierpliwości i zaufania. Najważniejsze jest chyba to, że mamy wspólne pasje, mamy wspólne marzenia.

— Jakie pani ma marzenia?

— Chyba takie zwyczajne, matczyne. Moim marzeniem jest to, aby moi synowie ułożyli sobie tak życie, żeby mieli jak najmniej problemów. Nie chodzi o wielkie pieniądze, stanowiska. Chciałabym, żeby mieli przyzwoitą pracę, żeby robili to co kochają. Moim marzeniem jest również to, aby nasza rzeczywistość trochę się zmieniła, żeby ludzie byli dla siebie milsi, mniej zawistni, dostrzegali siebie nawzajem. Wtedy będzie nam łatwiej i milej żyć.