Elbląg: Trwa remont pomnika. Pomnik Odrodzenia nabrał blasku. To przedsięwzięcie za prawie 500 tys. zł

O rewitalizacji pomnika — przypomnijmy — zadecydowali mieszkańcy i mieszkanki Elbląga za sprawą Budżetu Obywatelskiego — wniosek poparło 1146 osób, a koszt odnowy pomnika i rewitalizacji terenu wokół niego oszacowano na około 500 tysięcy złotych.

Zakres prac budowlanych, które ma objąć remont to: remont cokołu pomnika, oczyszczenie pomnika, wymianę nawierzchni wokół pomnika, remont ławek parkowych, oraz wykonanie i zamontowanie tablicy informacyjnej.

Obecnie trwają prace remontowe, które są coraz bardziej widoczne — pomnik odzyskał swój dawny blask.

Historia pomnika Odrodzenia rozpoczęła się w 1972 roku.

— Zbliżała się wtedy 30. rocznica powstania Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Z tej okazji rozpisano konkurs, którego efektem miała być budowa pomnika upamiętniającego ten jubileusz. Monument miał stanąć na ówczesnym placu Zgromadzeń Ludowych w Elblągu, czyli obecnym placu Konstytucji — wspominał w rozmowie z Dziennikiem Elbląskim Karol Wyszyński, pasjonat historii Elbląga i przewodnik elbląskiego oddziału PTTK.

Rok później konkurs został rozstrzygnięty. Najciekawszy okazał się pomysł krakowskiego artysty Jana Sieka. Projekt pomnika z mosiężnej blachy w kształcie rozpostartego sztandaru zdobiły liczne płaskorzeźby przedstawiające ważne i doniosłe wydarzenia historyczne związane z polskością Elbląga i morskimi tradycjami naszego miasta.

Powstanie monumentu było finansowane ze środków społecznych, a na pokrycie jego kosztów w Elblągu rozprowadzane były specjalne „cegiełki”. W powstanie pomnika włączyły się także elbląskie zakłady przemysłowe Zamech, których pracownicy wykonali m.in. ozdobne reliefy.

Do odsłonięcia pomnika doszło 22 lipca 1975 roku. Ceremonii otwarcia przewodził przewodniczący Społecznego Komitetu Budowy Pomnika — sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Elblągu Bolesław Smagała.
Po 1989 roku pojawiły się głosy, że monument należałoby zlikwidować. Tak się nie stało. Pomnik oszczędziła także ustawa dekomunizacyjna o likwidacji ulic, placów i skwerów, które nawiązują wprost do minionej epoki lub gloryfikują okres PRL.

— Kiedyś mosiężne blachy pomnika lśniły w słońcu, ale z biegiem lat sczerniały. Nie był to jednak efekt zaniedbań. To naturalny proces utleniania. Patyna stanowi warstwę ochronną i dlatego pomnik zrobił się czarny. Podejrzewam nawet, że takie było ostateczne zamierzenie jego twórcy — wyjaśnia Karol Wyszyński.