Czytam, bo lubię: Krystyna Przeradzka: ''Wszystko to, czego nie mogłam powiedzieć za życia'' [RECENZJA]

„Wszystko to, czego nie mogłam powiedzieć za życia” to powieść autobiograficzna, w której autorka opowiedziała swoje życie, zmieniając tylko niektóre nazwiska i jedno wydarzenie. Spisanie wspomnień jest szansą na przedstawienie wydarzeń ze swojej perspektywy, uzupełnionych o zwierzenia czy przemyślenia, których nikt nigdy nie poznał. Nie poznał i może poznać tylko, sięgając po tę książkę – autorka zmarła w styczniu 2023 roku, opisując wcześniej ostatnie dni swojej bohaterki. Powieść do druku oddała siostrzenica Krystyny Przeradzkiej, sprawiając, że autorka pośmiertnie może opowiedzieć swoją historię, która jest opowieścią o nieszczęśliwej miłości, spełnianiu cudzych pragnień i poczuciu niesprawiedliwości. Oprócz „Wszystko to, czego nie mogłam powiedzieć za życia” siostrzenica Krystyny Przeradzkiej wydała również zbiór poezji „Recepty na życie”, w którym autorka skupia się na temacie ludzkiego istnienia, emocji, relacji i codziennych doświadczeń.

Krystyna Przeradzka przez całe życie pisała opowieść, nie mówiąc o tym nikomu… W swoim testamencie zapisała, że pieniądze ze sprzedaży mieszkania w pierwszej kolejności mają być przeznaczone na wydanie powieści i poezji. Krystyna nie mogła wydać książki za życia z dwóch powodów. Pierwszy był finansowy – zawsze wspierała pieniężnie całą rodzinę, a swoje marzenia odkładała na później. Drugi powód: bała się wyznać prawdę o swoich uczuciach, przyznać się do zakazanej miłości, do tego, że całe życie była nieszczęśliwa i samotna. Miała wyrzuty sumienia, że kochała później już żonatego mężczyznę, ale honor nie pozwolił jej rozbić tego małżeństwa.

Autorka stworzyła piękną, poruszającą i szczerą opowieść z Elblągiem w tle, która głęboko wzrusza. Krystyna Przeradzka w wyjątkowy sposób ukazała swoje życie, emocje i wewnętrzne zmagania, co sprawia, że nie można się oderwać od książki. Wszelkie dzienniki są znakomitym narzędziem do radzenia sobie z emocjami – nie tylko te, które sami piszemy, ale też te, które czytamy od kogoś. „Wszystko to, czego nie mogłam powiedzieć za życia” czyta się jak właśnie takie intymne zapiski z pamiętnika, w których autorka niczego nie udaje – po prostu spisuje fakty i swoje odczucia, które są w najgłębszym tego słowa znaczeniu szczere i osobiste.

Bogactwo myśli, emocji i wydarzeń sprawia, że lektura tej książki nie jest nam obojętna. Jesteśmy w stanie mocno się wczuć w bohaterkę, która szybko się musiała usamodzielnić i była bardzo zaradna życiowo. Czytając jej zapiski, trudno się oprzeć wrażeniu, że to bardzo honorowa postać, której rozterki sercowe poruszą niejednego czytelnika. A przecież nie chodzi tu o życie jakiejś znanej osoby, a zwykłego człowieka. Książka pokazuje, że każdy z nas jest wyjątkowy i ma o swoim życiu dużo ciekawego do opowiedzenia – i to na tyle, że nadawałoby się to na kolejną autobiografię.

Naprawdę warto się zagłębić w tę debiutancką powieść autobiograficzną Krystyny Przeradzkiej, która w autentyczny sposób opisuje relacje damsko-męskie z punktu widzenia kobiety. Jej przeżycia dają do myślenia nad istotą związku.