„Zespół artystyczny” – wernisaż wystawy nauczycieli Liceum Sztuk Plastycznych w Gronowie Górnym w Bibliotece Elbląskiej

Kolejna w historii szkoły wystawa związanych ze środowiskiem Liceum Sztuk Plastycznych artystów prezentuje aktualny dorobek twórczy: Romy Jaruszewskiej, Janusza Kozaka, Małgorzaty Kusyk, Alicji Kwiatkowskiej, Tomasza Misiuka, Mariusza Owczarka, Katarzyny Swoińskiej, Moniki Walas.

Łączy ich miejsce, zaangażowanie w pedagogiczną pracę z młodzieżą, są jednak przede wszystkim aktywnymi twórczo indywidualnościami. Reprezentują różnorodność artystycznych doświadczeń, strategii, mediów i technik, sposobów interpretacji wizualności. Na wystawie zostaną zaprezentowane prace malarskie, graficzne, rysunkowe, fotograficzne i formy rzeźbiarskie. Interdyscyplinarny charakter kształcenia przekłada się na możliwości zdobywania doświadczeń przez młodzież LSP. Zbiorowa wystawa ma charakter wielowątkowy – spotkanie w jednej przestrzeni różnorodnych form ekspresji, środków wyrazu, motywów opowiada o pluralizmie narracji w świecie sztuki.

W pracach Romy Jaruszewskiej obecny jest często motyw wyidealizowanej, zgeometryzowanej kobiecości. Artystka posługuje się kontrastami geometrii, nasyconych akcentów barwnych zestawionymi z elementami en grisaille. W Jej pracach widoczne są nawiązania do zmysłowości, ideału piękna, ikonosfery religijnej i abstrakcji geometrycznej.

Janusz Kozak w cyklu prac malarskich inspirowanych plakatem filmowym podejmuje grę z wyobraźnią, doświadczeniami wizualnymi widza. Operując fragmentami sloganów, haseł, wyrwanymi z pierwotnego kontekstu i osadzonymi w nowym słowami - uruchamia strumień skojarzeń. Wśród zastosowanych motywów pojawiają się logotypy wytwórni filmowych, fragmenty informacji, nawiązania do estetyki błędu jako elementy nieoczywistego wizualnego rebusu.
Kontrasty achromatyczne wzmacniają wymowę i relację między poszczególnymi elementami kompozycji.

Małgorzata Kusyk w cyklu prac „Rytmy niepowtarzalne” wykonanych w technice algrafii odnosi się do koncepcji ciała ludzkiego i psychiki jako rytmów. To paradoksalna opowieść o tym, co w nas indywidualne, unikalne, bo każdy organizm jest jedyny w swoim rodzaju, a jednocześnie tak podobny do innych należących do tego samego gatunku. W warstwie wizualnej prac widoczny jest wyraźny gest, dynamika i synteza formy, które stanowią o ekspresyjnej sile wyrazu.

W twórczości Alicji Kwiatkowskiej obecne są poszukiwania formalne w obrębie abstrakcji organicznej i geometrycznej. Organiczna abstrakcja może odnosić się skojarzeń z formami występującymi w naturze, jej przekształceniami, dynamiką i mocą, życiem, nieprzewidywalnością, emocjonalnością. Warstwa geometryczna budzi skojarzenia z cyfrowym zapisem, światem pikseli, sprowadzeniem rzeczywistości do wirtualnej syntezy. Gdy te dwa światy form spotykają się – powstaje zjawisko immersji. Świadome różnicowanie i kontrastowanie faktur nadaje pracom dynamiki i wpływa na ich haptyczny charakter.

Prace Mariusza Owczarka podejmują problematykę procesu widzenia, postrzegania rzeczywistości. Malarstwo astygmatywne zainspirowane astygmatyzmem – wadą fizyczną oka, bada efekty estetyczne, które niesie z sobą zniekształcenie ostrości widzenia, nakładanie form i kształtów, powstawanie swoistych powidoków. Fragmenty pejzaży miejskich czy ujęcia portretowe przypominają, że barwa to światło o różnej długości fali, ale też subiektywne wrażenie zmysłowe, emocja.

W fotograficznych pracach Tomasza Misiuka, które zostały wykonane w latach 2023 – 2024 spotykają się człowiek, architektura i energia przestrzeni, miasta, otoczenia. Uliczne fotografie o przemyślanych, złożonych kompozycjach, utrzymane w achromatycznej estetyce są opowieścią o niespodziewanych spotkaniach, relacjach, sytuacjach, emocjach.

Katarzyna Swoińska, w pracach wykonanych w technice sitodruku na papierze, poddaje wizualnej analizie efekty światła i wrażenia przestrzeni. Te abstrakcyjne prace odnoszą się do stanów emocjonalnych, uchwyconych subiektywnych wrażeń. Są zaproszeniem do kontemplacji, wyciszenia, opowieścią o poszukiwaniu przerwy w codziennej dynamice, aktywności, biegu.

Główną inspirację prac Moniki Walas stanowi natura, fizyczność, ciało, organiczne formy. Artystka wykorzystuje niewielkie znalezione fragmenty materii organicznej i nieorganicznej, by analizować ich piękno i tworzyć z nich formy przestrzenne charakteryzujące się drobną skalą. Bada warstwy, przenikanie, widzialność i „przezroczystość”. Problematykę fizyczności, cielesności eksploruje również w swoich pracach rysunkowych, których głównym motywem jest postać ludzka.