Elbląska książka roku. 'BoSa' Bogumiły Salmonowicz

- W jednym z wywiadów powiedziała pani: "Pisałam całe życie, ale tylko do poduchy. Prawie nigdy tego co napisałam nie pokazywałam nikomu". Kiedy nastąpiło więc to swoiste "przełamanie"?
— Nie uświadamiam sobie żadnego konkretnego faktu ani też wydarzenia, o którym mogłabym pomyśleć jako o przełomie, dzięki któremu ujawniłam moje linijki pisane wcześniej do szuflady. To był raczej długotrwały proces. Dawniej co jakiś czas pokazywałam moje zapiski bliskim. Kiedyś zdarzyło mi się – biliony słów temu – anonimowo poprosić Ważnego Elbląskiego Krytyka Literackiego o opinię. Była druzgocąca. To mnie mocno zatrzymało. A jednak podczas kolejnych życiowych kryzysów wracałam do pisania wierszy. Prawdę mówiąc większość tamtych tekstów wylądowała w koszu. Nic dziwnego pisywałam okazjonalnie, impulsywnie, jedynie intuicyjnie. Teraz rozumiem, że miewałam świetne pomysły, wystarczającą wrażliwość i ogromne braki w wiedzy i warsztacie. Całkiem nowa era w moim literackim dojrzewaniu nastąpiła po tym, kiedy skorzystałam z zaproszenia śp. Irka Pietronia (ówczesnego dyrektora Empik) do udziału w spotkaniach Alternatywnego Elbląskiego Klubu Literackiego. Od tamtego momentu zaczęłam świadomie, intencjonalnie pracować nad warsztatem literackim pod opieką i dzięki osobom, które tam poznałam. Tak urodziła się „BoSa”.

— W 2014 roku wydano Pani tom poetycki "BoSa". Na okładce bosa stopa, wycelowana spodnią częścią prosto w czytelnika w plątaninie serpentyn. Czy ma to jakieś symboliczne znaczenie?
— Interpretację okładki w pełni pozostawiam czytelnikom. Zaprojektował ją grafik, Sylwester Mazurek, nie ja. I zrobił to w moim przekonaniu doskonale, chociaż w trakcie pracy nad tomikiem dysponował jedynie tytułem planowanej książki i zaledwie kilkoma przykładowymi wierszami, które przesłałam pocztą elektroniczną. Osobiście poznaliśmy się dopiero na jednym z wieczorów autorskich, promujących już wydaną wówczas „BoSą”. Dla mnie najważniejsze jest to, że okładka, jej kolorystyka i forma w pełni oddają moje wielowarstwowe rozumienie pojęcia „bosości”.

— Jaką poezję znajdziemy w tym tomiku?
— Na pytanie o to jaką poezję czytelnik znajdzie w tomiku odpowiem najprościej: moją. Przypuszczam, że odbiorcy będą czytali te wiersze po prostu sobą, kierując się niepowtarzalnymi dla każdego potrzebami, oczekiwaniami, wrażliwością, gustem. Pozostaje mieć nadzieję, że część z nich podzieli opinię sformułowaną przez jurorów z Programu Literackiego Fundacji Elbląg o tym, że „BoSa” to bezpretensjonalna, pełna ciepła, poetycka opowieść o codzienności.

— Ile w pani poezji jest z Bogumiły Salmonowicz?
— Wydaje mi się, że w każdym wierszu mieszka jego autor. Nawet w tym, który opowiada o zewnętrznych aspektach jakiejś rzeczywistości. Myślę, że każdym napisanym wersem świadczymy o osobistych doświadczeniach, estetyce, wrażliwości, sposobie myślenia, pojmowania siebie lub innych; o indywidualnym postrzeganiu rzeczy, zjawisk czy wydarzeń. W tych wierszach jestem i ja, choć tylko sporadycznie w roli podmiotu lirycznego.

— Co oznacza dla pani nagroda przyznana przez Fundację Elbląg?
— Nagroda Fundacji Elbląg jest dla mnie wielką niespodzianką, radością, dumą oraz fantastycznym wzmacniaczem twórczej energii. Bardzo dziękuję.
as