Znaleźć pracę: to wielkie marzenie chorego na nowotwór mózgu Michała. Czy się spełni?

2017-05-01 08:00:00(ost. akt: 2017-07-24 22:46:01)
Zrobienie „prawka” było dla mnie dużym wyzwaniem — mówi Michał

Zrobienie „prawka” było dla mnie dużym wyzwaniem — mówi Michał

Autor zdjęcia: Michał Kalbarczyk

U 21-letniego Michała cztery lata temu wykryto nowotwór mózgu. Mimo ciężkiej choroby nie zrezygnował ze swoich planów. Zrobił prawo jazdy, skończył Technikum Mechaniczne, a teraz jego marzeniem jest znalezienie pracy.
Michał zachorował na złośliwy nowotwór mózgu cztery lata temu, jako siedemnastolatek. Ma za sobą operację w Centrum Zdrowia Dziecka, przeszedł też chemioterapię i radioterapię.

Obecnie jest pod opieką elbląskiego hospicjum.
— To niesamowity chłopak, tryskający pozytywną energią. Postawa Michała jest przykładem, że nawet bardzo ciężka choroba nie musi być przeszkodą w realizacji marzeń. On pokazuje, że w haśle „Hospicjum, to też życie”, które przyświeca nam od wielu lat, nie ma nawet odrobiny przesady — mówi Anna Podhorodecka ze Stowarzyszenia na Rzecz Hospicjum Elbląskiego.

Jednak Michał przyznaje, że na początku było mu niewyobrażalnie ciężko.
— Mówiąc szczerze, choroba nowotworowa przybiła mnie do podłogi. Spadłem tak nisko, że już niżej się chyba nie da. Dopiero teraz się podnoszę. To wielka zasługa hospicyjnej psycholog, pani Ani Zalewskiej. Ona wyciągnęła mnie z dna, bo właśnie tam się znajdowałem. Zachorowałem mając 17 lat, czyli miałem przed sobą całe życie. Byłem rozgoryczony, rozżalony, bo gdy ja chorowałem, moi rówieśnicy, żyli życiem „normalnych” nastolatków. Teraz wiem, że w chorobie najważniejsza jest psychika. Tak, jak poukładasz sobie wszystko w głowie, tak właśnie funkcjonuje to w życiu — mówi Michał.

Dzisiaj realizuje swoje marzenia.
— Już jako kilkuletniego chłopaka „jarała” mnie jazda samochodem. Marzyłem, że kiedyś usiądę za kierownicą. Gdy zachorowałem, wydawało mi się, że nigdy nie poprowadzę samochodu. Kompletna załamka, płakałem — wspomina. — Jednak udało mi się zrobić prawo jazdy. Zachęcił mnie do tego Andrzej, mój kolega, który również jest pacjentem hospicjum. Nie mogłem robić kursu w Elblągu, bo żadna ze szkół jazdy nie dysponuje samochodem przystosowanym dla potrzeb osób niepełnosprawnych. Dojeżdżałem więc do Malborka. Pamiętam, że gdy pierwszy raz usiadłem za kierownicą był duży stres, ale taki pozytywny, przemieszany z radością. Zrobienie „prawka” i kupno samochodu było dla mnie dużym wyzwaniem.

Pierwsza samodzielna wycieczka?
— Była prozaiczna, podjechałem do sklepu po Sylwka, mojego kolegę, wolontariusza hospicjum — wspomina. — Samochód dał mi wolność i samodzielność. Mam spore kłopoty z chodzeniem, więc teraz mogę dojechać tam, gdzie nie dał bym rady dojść.

Michał Pańczuk

Kolejnym marzeniem Michała jest znalezienie pracy.
— Ostatnio wszedłem na ogłoszenia w jednym z internetowych serwisów: praca owszem jest, ale nie dla takich, jak ja. Musisz mieć doświadczenie, a przecież ja nie miałem szansy go zdobyć. Nie mogę też pracować osiem godzin dziennie, nie będę oszukiwał siebie i innych. Po prostu nie dam rady ze względu na stan zdrowia. Nawet jeśli jednego dnia przepracowałbym osiem godzin, to drugiego nie wstanę przez to z łóżka. Szukam więc pracy na pół etatu, czy nawet dwie godziny dziennie. Od czegoś przecież trzeba zacząć. Mam już dosyć siedzenia, chcę pójść do pracy, chcę coś robić, by nie czuć się jak pasożyt. Głupio mi, że mam tyle lat i nie pracuję. Chciałbym się usamodzielnić, mieć własne pieniądze i nie być na łasce całego świata. Nie chcę niczego za darmo, chciałbym coś włożyć w to życie — mówi.

O jakiej pracy marzy?
— To bez znaczenia. Po prostu, żeby dał sobie w niej radę, no i może .... żebym nie szedł do niej jak na rozstrzelanie — mówi.

Michał jest też wolontariuszem hospicyjnej akcji „Pola Nadziei”, która właśnie trwa. Zachęca tych, którzy mogą i chcą, by wspierali hospicjum.

— Jestem przykładem, że na każdym etapie życia możemy potrzebować pomocy hospicjum. Sądzi pani, że ja, mając 17 lat, myślałem o tym, że zachoruje na nowotwór? Powiem tak: jeśli ktoś jest chory i nie ma już dla niego ratunku, to dlaczego ma odchodzić z tego świata w bólu, w cierpieniu. W hospicjum mamy wszystko, co potrzebne: opiekę, leki. Nie trzeba się bać pobytu w hospicjum. To nie tak, że jeśli tu przyjdziesz, to od razu umierasz. Życie pisze różne scenariusze. Zdarza się, że stąd wychodzisz i żyjesz normalnie. A nawet jeśli masz umrzeć, to hospicjum pozwoli przejść przez to bez cierpienia. My tu nie siedzimy i nie rozpaczamy. Czasem są nawet niezłe imprezy: grillujemy, bawimy się, śpiewamy, tańczymy — mówi chłopak.

Co Michał może powiedzieć osobom, które właśnie słyszą diagnozę: nowotwór złośliwy i się nią załamują?
— Nic nie mogę powiedzieć, kompletnie nic. Nie ma złotego środka, leku, recepty, jak sobie poradzić w takiej sytuacji. Każdy przeżywa to na swój sposób, każdy inaczej odreagowuje stres. Ja na przykład do czasu, gdy leżałem w szpitalu niczym się nie przejmowałem. Dopiero, gdy z niego wyszedłem, wszystko zaczęło mi się psuć w życiu, aż spadłem na dno. Bo wtedy dopiero dotarło do mnie, że moje życie się bardzo zmieniło, nie było takie jak przed chorobą — mówi.

Wsparciem dla niego są przyjaciele.
— Masz przyjaciół, to masz wszystko. Sporo ich nie mam, ale za to mam takich, za których dałbym sobie rękę odciąć i nerkę bym im oddał. To prawdziwi przyjaciele, i wiem, że gdyby mi się coś stało, na przykład potrzebował bym tej nerki, też by dla mnie to zrobili — mówi.

Jeszcze jedno marzenie czeka w kolejce do realizacji.
— Kiedyś trenowałem łyżwiarstwo szybkie w klubie Orzeł, jeździliśmy na zawody. Teraz jedynym sportem w moim życiu jest rehabilitacja. Czasem oglądam łyżwiarstwo w telewizji, to kołacze się w głowie taka myśl: chciałbym jeszcze raz stanąć na starcie — mówi.
daw

Osoby lub firmy, które mogą zaproponować pracę Michałowi mogą kontaktować się z redakcją pod nr tel. 55 611 46 00. Kontakt również pod adresem: biuro@ehospicjum.pl

Źródło: Dziennik Elbląski

Komentarze (8) pokaż wszystkie komentarze w serwisie

Komentarze dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się.

Zacznij od: najciekawszych najstarszych najnowszych

Zaloguj się lub wejdź przez FB

  1. znajomy #2618549 | 88.199.*.* 7 lis 2018 09:17

    Kto zna Michała wie, że nie zamierzał nigdy pracować.

    Ocena komentarza: warty uwagi (1) odpowiedz na ten komentarz

  2. Photek #2235723 | 1 maj 2017 22:36

    Mam wrażenie, że jest w Tobie więcej sensu życia niż u 90% rówieśników. Jakaś mądrość, pokora, dystans - być może paradoksalnie dzięki chorobie, bo cierpienie uszlachetnia - patrzę po sobie i wiem, że tak jest u mnie. Wszyscy znajdziemy się kiedyś po drugiej, wdl mnie ważniejszej, wiecznej stronie, tak jak 110 000 000 000 ludzi przed nami. Jest tyle niewiadomych w tym równaniu, zwanym życie. Myślę, że sam bym się w tym wszystkim pogubił, gdyby nie Chrystus i świadomość transcendencji. Podziwiam. Trzymaj się.

    Ocena komentarza: warty uwagi (5) odpowiedz na ten komentarz

  3. Anna #2235715 | 178.235.*.* 1 maj 2017 22:22

    Michał, jesteś wspaniałym człowiekiem! Życzę Ci wszystkiego najlepszego. AnnaP.

    Ocena komentarza: warty uwagi (2) odpowiedz na ten komentarz

  4. Jk69 #2235647 | 83.9.*.* 1 maj 2017 19:44

    Powodzenia

    Ocena komentarza: warty uwagi (2) odpowiedz na ten komentarz

  5. Jakub #2235526 | 1 maj 2017 13:30

    Pełny szacunek.

    Ocena komentarza: warty uwagi (2) odpowiedz na ten komentarz

Pokaż wszystkie komentarze (8)