Krótko o długiej historii ziemniaka

Gulasz, sos grzybowy, śmietana, cukier… Dodatków do wyboru jest wiele, ale idealnie przyrządzony placek smakuje dobrze nawet bez towarzystwa. Ich podstawą są ziemniaki, których droga do serc Polaków wcale nie była krótka.

Źródła historyczne podają, że pierwsze ziemne jabłka, jak je niegdyś nazywano, były uprawiane przez Indian Inka w Andach już około 6 tysięcy lat temu. Hiszpańscy konkwistadorzy zabrali je ze sobą do Europy jako roślinę ozdobną, którą uważano za trującą. Jest w tym trochę racji, wszystkie jej części poza bulwami zawierają solaninę, która stanowi niebezpieczeństwo dla naszego układu pokarmowego. Obawy przed ziemniakiem porzucono około 1700 roku, wówczas jego uprawy zyskały na popularności. Do Polski trafiły jako prezent od Jana III Sobieskiego dla Marysieńki. Mimo początkowej nieufności stały się przysmakiem, a już pod koniec XVIII wieku rozpoczęto wyrabiać z nich alkohol i skrobię.

Mogą różnić się kolorem, smakiem, konsystencją. Pochwalić się mogą dużą zawartością składników mineralnych takich jak: kwas foliowy, fosfor i potas. Są źródłem witamin, a ich ogólna wartość odżywcza jest tak duża, że były ratunkiem w walce z głodem dla wielu najbiedniejszych społeczeństw.

Frytki pochodzą z Belgii, Anglicy rozsmakowują się w mashed potatoes, a my mamy placki ziemniaczane. Jak zrobić idealne? Ziemniaki najlepiej zetrzeć i odcisnąć z nadmiaru wody. Możesz dodać do nich szczypior lub cebulę, ale nie zapomnij o jajkach, mące, soli i pieprzu. Wymieszaj wszystko razem tak, by uzyskać dosyć gęstą masę. Placki średniej wielkości smaż na rozgrzanym oleju roślinnym, aż się zrumienią.

Jeżeli chcesz, aby twój posiłek był mniej kaloryczny, możesz upiec placki na papierze do pieczenie w temperaturze 200 stopni przez około 10-12 minut. Mąkę pszenną możesz zastąpić mąką ziemniaczaną, by placki były bardziej delikatne.

kk