„To, co łączy” – wernisaż wystawy prac Marka Wawryna

Mówi się "to jest guzik warte" – o rzeczach bez znaczenia, "guzik z tego będziesz miał" – o przedsięwzięciu niewartym zachodu, "guzik z tego wyszło" – o nieudanym pomyśle. A jednak guzik na to nie zasługuje, jest przeważnie niezbędny. Jest przecież elementem łączącym części. To przedmiot dekoracyjny, zdobiący ubiór. Brakujący guzik na mundurze generała – klęska na defiladzie, brakujący guzik przy damskim kostiumie – klęska w teatrze. Co innego znaczy "zapięty na ostatni guzik", a co innego niedopięta damska bluzeczka. Spotkałem na rynku pudełko pełne guzików, jeszcze z resztkami nitek i tkanin. Ilu ludzi korzystała z nich, ile ubiorów łączyły! W jakimś sensie guziki łączą ludzi. Szczególnie za pośrednictwem sklepów z odzieżą używaną. Drugi człowiek zapina się tymi samymi guzikami, co poprzednik. Można powiedzieć, że w pudełku na rynku spotkały się różne płcie, zawody, narodowości. Wyobrażamy sobie zakłopotanie niektórych osób, gdy uświadomią sobie, że guziki mogły należeć do imigranta, mniejszości narodowych, LGBT, faszysty czy antyfaszysty. Guziki leżały spokojnie. Widziało się w nich Anglię, Francję, Hiszpanię, Włochy, Niemcy, Rosję, Afrykę, Chiny. Cały świat. Wymyśliłem sobie, że zachowam je w różnych układach i kompozycjach, aby dodać guzikom nowego, emocjonalnego znaczenia. Żeby nie umierały na betonie, przed wyrzuceniem na śmietnik. Powstał obraz, w którym za pomocą guzików łączy się morze z lądem na piasku, na plaży. Pojechał gdzieś na wystawę i nie wrócił. Marynarka obszyta setką błyszczących guzików jak kombatant po wojnach, wędrowała po Włoszech i Francji, by ostatecznie wylądować niedaleko Ciechocinka. I tak powstało kilka obrazków, które pozwalają mi na podtrzymanie starzejącej się już wyobraźni.