Wielkanoc inna niż wszystkie [ROZMOWA]

Moja mama wyjechała dwa lata temu do Wielkiej Brytanii i od tamtego czasu nie spędziłyśmy żadnych świąt razem. Ostatnia Wigilia była dla mnie trudna, więc ucieszyłam się na wiadomość, że mama przyjedzie w tym roku na Wielkanoc do Polski — zaczyna Martyna. — Nasza rodzina jest mała i zwykle spędzaliśmy święta we czwórkę: ja, mama, jej brat i dziadek. Dziadka nie ma z nami już od roku, a wujek nie założył nigdy własnej rodziny. Przyjazd mamy miał być okazją do tego, by na te kilka dni zapanowała dawna atmosfera, żebyśmy znów mogli poczuć się jak rodzina w tak ważnym czasie, jakim są święta. Niestety, epidemia koronawirusa pozbawiła nas tej możliwości. Po raz kolejny spędzimy ten czas osobno — przyznaje z przygnębieniem. Jak mówi, od dwóch lat mieszka sama. — Przyzwyczaiłam się, ale czasem zwyczajnie smutno wracać do pustego mieszkania. Tak czułam się jeszcze, zanim to wszystko się zaczęło, a teraz? Od początku marca pracuję zdalnie, wychodzę tylko wtedy, kiedy to naprawdę konieczne — opowiada. — Nie widziałam się ze znajomymi ani bliskimi i w najbliższym czasie nie zapowiada się, żeby miało się to zmienić. Wiadomo, wszyscy czują się teraz przytłoczeni i sfrustrowani, więc wiem, że nie jestem wyjątkiem.

— Chociaż Wielkanoc nie są dla mnie tak klimatyczna jak Boże Narodzenie, to nigdy nie spędziłam ich poza domem rodzinnym i jeszcze jakiś czas temu nie wyobrażałam sobie, że mogłoby się to zmienić — mówi nasza kolejna rozmówczyni. Sonia nie może odwiedzić swoich bliskich — zarówno jej dziadkowie, jak i tata, który przeszedł jakiś czas temu chemioterapię, są w grupie podwyższonego ryzyka. — Dziś mam ogromne poczucie straconego czasu, kiedy myślę o każdym weekendzie i wolnych od pracy dniach, które mogłam spędzić z dziadkami lub chorym tatą — przyznaje. — Mimo że dziś najnowsze technologie ułatwiają nam szybki kontakt, to nawet wideorozmowy nie są w stanie zastąpić kontaktu z najbliższymi twarzą w twarz, kiedy możemy ich przytulić, dotknąć... To będę wyjątkowo trudne święta dla wielu osób.

Mirosława kilka dni temu wróciła z zagranicy. Przebywa w domowej kwarantannie.
— Dla mnie w tym roku święta będą smutne i wiem, że nie tylko dla mnie. Wielkanoc zawsze spędzaliśmy rodzinnie — wspólnie śniadanie, spacer, rozmowa — wspomina. — Jeszcze jak dzieci były małe i żył mój mąż, sporządzaliśmy wspólnie listę potraw na święta, razem robiliśmy zakupy, porządki… Był to czas przygotowań, ciepła i radości — opowiada. — Trójka moich dzieci to już dorosłe osoby, dzielą nas setki kilometrów, ale każde święta spędzaliśmy razem. Każdy kolejno organizował je w swoim domu i zawsze w tym wyjątkowym czasie byliśmy blisko. Tym razem nie będzie mi dane uściskać syna, starszej córki, która jest w piątym miesiącu ciąży i najmłodszej córki, która mieszka najbliżej, ale ze względu na przymusową kwarantannę, nie uda nam się spotkać. Nawet kiedy miną te dni, w których mam kategoryczny zakaz opuszczania miejsca zamieszkania, nie będę mogła odwiedzić mojej mamy, ponieważ w związku z przebytym zawałem serca i wylewem jest w grupie ryzyka.

— Wielkanocy w tym roku nie obchodzę — oznajmia Martyna. — Zwyczajnie nie widzę w tym sensu i prawdopodobnie spędzę te dni, oglądając seriale lub czytając książkę. Smuci mnie świadomość, że moja mama jest teraz sama, nie ma nikogo bliskiego. Wiem, że bardzo liczyła na ten przyjazd i tak jak ja odliczała dni do naszego spotkania. Najgorsze jest to, że nawet nie wiemy, kiedy znowu się zobaczymy. Możemy tylko obserwować rozwój wydarzeń.

— Pogodziłam się już w miarę z tym, że te święta spędzę tylko z mężem i kotami — mówi Sonia. — Wytłumaczyłam sobie, że robię to dla dobra rodziny — mam w niej przecież wiele osób w grupie ryzyka. Nigdy nie wybaczyłabym sobie, gdybym to ja miała im zaszkodzić. Na co dzień pracuję z ludźmi i nie mam stuprocentowej pewności co do swojego stanu zdrowia. Znam jednak siebie i wiem, że w te świąteczne dni na pewno będę miała chwile słabości.

W tym roku to Mirosława wraz ze swoim partnerem miała organizować święta i od wielu miesięcy planowali przyjazd bliskich. — Czasami chce mi się wyć z bezradności, ale wiem, że muszę być silna i odpowiedzialna dla moich dzieci, dla mojej wnuczki, która niebawem przyjdzie na świat. Z całego serca wierzę, że jeszcze niejedne piękne święta przed nami. Wszyscy mamy też świadomość, że ta rozłąka jeszcze bardziej zbliży nas do siebie i pozwoli jeszcze bardziej doceniać spędzany wspólnie czas. Wiem, że wiele rodzin spędzi tę Wielkanoc z daleka od swoich bliskich, mam jednak nadzieję, że te trudne chwile wiele nas nauczą i wpłyną na naszą hierarchię wartości. Życzę każdemu, mimo wszystko, chociaż odrobiny radości w tych nadchodzących dniach i umiejętności dostrzegania piękna w nawet najbardziej niepozornych chwilach spędzonych w rodzinnym gronie.

Kamila Kornacka

Czytaj e-wydanie
Dziennik Elbląski zawsze pod ręką w Twoim smartfonie, tablecie i komputerze

Kliknij w załączony PDF lub wejdź na stronę >>>kupgazete.pl