Rodzice zastępczy poszukiwani!

Rodzina zastępcza to dom na „trochę” — na chwilę, na czas, gdy rodzice dziecka powinni podjąć działania, by przezwyciężyć kryzys z alkoholem, narkotykami, niezaradnością albo zagubieniem.

Zdarza się, że dzieci wracają do swojej rodziny. Niestety bywa i tak, że czekają na swoich rodziców długo, każdy miesiąc, to miesiąc za długo, każdy rok, to rok za długo. Mamy w rodzinach dzieci przebywające od kilku lat, a sytuacja rodziców, mimo zaangażowania wielu specjalistów, nie ulega poprawie i w dalszym ciągu dziecko nie ma gdzie wrócić.

Rodzina zastępcza to czekanie. Opiekun zastępczy to dorosły, który pomaga czekać. A obok tego toczy się normalne życie – obiad, kąpiel, przedszkole, lekcje, dziecięce kłótnie z koleżanką lub kolegą, zniechęcenie i wielkie pasje, radości przeplatane smutkami.

Pomiędzy tym wyczekane spotkanie z mamą, telefon, który nie zadzwonił, a miał, bo mama obiecała, list od rodzica z zakładu karnego, tęsknota za swoim domem, ale i przykre wspomnienia krzyków, awantur, bicia. Szukanie odpowiedzi na trudne pytania - dlaczego, co dalej?

Opiekun najczęściej nie wie, co potem, do kiedy, więc pomaga ze wszystkich sił, w tym, w czym może, pokazuje świat, tłumaczy, przytula, słucha, ociera łezki i przykleja plasterek na rozbite kolano, które przed chwilą uczyło się jeździć na rolkach.

Rodzina zastępcza to praca wdzięczna i zarazem będąca wyzwaniem. Opiekunowie mają dodatkowe troski, odpowiedzialność, nieprzespane noce, sprawy w sądzie, czasem niełatwą współpracę z rodziną biologiczną dziecka, bywa, że niezrozumienie ze strony innych ludzi, zarzuty „dorabiania się na dzieciach”.

To praca z lękami, traumami, niepełnosprawnościami i zaniedbaniami środowiskowymi. Z drugiej strony, bycie rodzicem zastępczym niesie za sobą spełnienie, satysfakcję i dumę z osiągnięć dziecka.

Jak mówi jeden z opiekunów, nagrodą jest uśmiech dziecka, obserwowanie, jak staje się szczęśliwe, jak wychowankowie dzwonią i utrzymują kontakt, mimo, że już opuścili rodzinę zastępczą.

Poznałyśmy chłopca, który w poprzedniej szkole nie radził sobie z nauką, a teraz ma „czerwony pasek” na świadectwie. Dziewczynkę niepodnoszącą wzroku na obcych, zastygłą w strachu, która teraz ze śmiechem śmiało patrzy w oczy i opowiada o swojej koleżance z przedszkola. Malucha pozostawionego w szpitalu z wieloma wadami wrodzonymi, który teraz ściga wiatr na rowerze. Widziałyśmy wiele metamorfoz, zmian spektakularnych, które nastąpiły właśnie w rodzinie zastępczej. Dzieci, jesteście cudowne!

Poznałyśmy opiekunów ciepłych, pogodnych, mądrych, wyrozumiałych, silnych i odważnych. Możemy im wszystkim podziękować, za to że są z dzieckiem, a nie obok, że pomagają odbudować ufność i wydobywają beztroskość, która jest należna każdemu dziecku. Dziękujemy.

Może ktoś chciałby dołączyć do tego grona osób wyjątkowych? Czy chciałbyś komuś pomóc dorosnąć? Przyjdź, zadzwoń, zapytaj.