Tomasz Kozioł: „Dziewczyna, która klaszcze”. Recenzja i konkurs

Ten pierwszy nie do końca zna swoją przeszłość — wie jedno — został adoptowany przez parę, która zapewniła mu odpowiednią dawkę miłości i szczęśliwe dzieciństwo. Stabilną codzienność Adama przerywa jednak telefon od prawnika, twierdzącego, że we wsi, o której nigdy nawet nie słyszał, czeka na niego posiadłość, którą otrzymał w spadku.

Mężczyzna w podróż do wskazanej miejscowości zabiera swojego najlepszego przyjaciela — Mirka. Wkrótce po przyjeździe ich oczom ukazuje się duży dom, który, mimo że opuszczony od lat, nie nosi śladów wandalizmu, a jego wnętrza nie zamieszkują żadni nieproszeni goście.

Przechadzka po wnętrzach posiadłości, w której towarzyszymy chłopakom, wywołuje uczucie niepewności nie tylko w nich, ale i w nas. A wizyta w lokalnym barze przysparza więcej pytań, niż odpowiedzi. Miejscowi zdecydowanie nie są przychylni gościom, ale okazuje się, że Mirek i Adam nawet gdyby chcieli, nie mogą wrócić do własnych domów.

Za to ten, przepisany jednemu z mężczyzn w spadku, skrywa przerażające tajemnice. Posiadłość początkowo nieśmiało odsłania swoje sekrety przed parą przyjaciół, by wreszcie przedstawić zarys historii, która nie mieści im się w głowach.

Tomasz Kozioł w swojej debiutanckiej powieści „Dziewczyna, która klaszcze” funduje nam wycieczkę po całym wachlarzu emocji — raz się śmiejemy, za chwilę odczuwamy prawdziwy niepokój, by w reszcie porządnie się wystraszyć. Ten horror przypadnie do gustu wszystkim, ceniącym dobre, trzymające w napięciu opowieści z dreszczykiem.

kk