Do końca życia nosił w sercu Polskę [ZDJĘCIA]

W historii zapisał się pod pseudonimami „Tysiąc”, „Bolko”, „Grzmot”, „Michałowicz” czy „Burza”. Polski dowódca wojskowy i generał brygady Wojska Polskiego przyszedł na świat 29 września 1907 roku jako syn Michała i Anieli.

Bolesław Nieczuja-Ostrowski już w 1931 ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie koło Ostrowi Mazowieckiej, by wkrótce rozpocząć służbę w 5. Pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu. W 1939 Nieczuja-Ostrowski wziął udział w wojnie obronnej, obejmując dowództwo kampanii w 115. Pułku Piechoty, a następnie 114. Pułku Piechoty 41. Dywizji Piechoty Rezerwowej Grupy Operacyjnej „Wyszków”. Jeszcze w tym samym roku został nagrodzony za swoje zasługi Krzyżem Walecznych.

Generał trafił do niewoli niemieckiej, z której udało mu się uciec, po czym zaangażował się w działalność Związku Walki Zbrojeniowej we Lwowie. Ścigany przez NKWD uciekł do Krakowa, gdzie organizował konspiracyjną produkcję broni pod kryptonimem „Ubezpieczalnia”.

W 1943 roku został awansowany do stopnia majora i odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. W 1944 mianowano go dowódcą 106 Dywizji Piechoty Armii Krajowej kryp. „Dom”.

Działania wojenne generał Nieczuja-Ostrowski zakończył w stopniu podpułkownika ze starszeństwem 11 listopada 1944. Odznaczono go Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Swoje losy związał z Elblągiem, kiedy przyjechał z grupą żołnierzy do pobliskiej miejscowości Pogrodzie, gdzie wspólnie zajęli się organizacją życia gospodarczego. To właśnie Spółdzielnia Gospodarczo-Społeczna zrzeszała byłych żołnierzy AK i ich rodziny. Dobrze rozwijające się przedsięwzięcia przerwały aresztowania w 1949. Nieczuja-Ostrowski został dwukrotnie skazany na karę śmierci, ale ostatecznie wyrok zmieniono na 7 lat więzienia.

Po wyjściu na wolność stanął na czele Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej „Żuławy” w Elblągu, ale w wyniku manipulacji szybko stracił tę funkcję. Wkrótce dzięki wsparciu środowiska akowskiego zdobył zatrudnienie w Zespole Prasy PAX w Gdańsku, gdzie pracował już do emerytury.

Po przejściu na emeryturę zajął się pisaniem i wydał kilka książek, m.in. Rzeczpospolita Partyzancka. "Inspektorat AK „Maria” w walce" – tom I i II oraz "Drogi Miłości Bożej".

Bolesław Nieczuja-Ostrowski zmarł 13 lipca 2008 roku w Elblągu, został pochowany na elbląskim Cmentarzu Komunalnym Agrykola.

Generał doczekał się trójki dzieci. Z żoną Marią mieli córkę Wandę (ur. 1935) oraz dwóch synów – Michała (1943-1965) i Tadeusza (1946-2010).

Anna Szczepańska, prezeska Stowarzyszenia im. gen. bryg. Bolesława Nieczuja-Ostrowskiego, miała okazję poznać swojego bohatera.

– Generał był człowiekiem bardzo oddanym ojczyźnie, który w sposób piękny i interesujący opowiadał o swoich doświadczeniach, znajdując odbiorców szczególnie wśród młodych ludzi. Nasze pokolenie podziwiało jego patriotyzm i niezłomność. Był świadkiem historii, bohaterem, który do końca życia nosił w sercu Polskę – wspomina nasza rozmówczyni.

Stowarzyszenie, którego siedziba znajduje się w Elblągu, nie bez powodu przyjęło imię generała Nieczuja-Ostrowskiego.

– Chcieliśmy, by jego postać na zawsze zapisała się w historii miasta i sercach jego mieszkańców – przyznaje Anna Szczepańska.

Stowarzyszenie ma charakter patriotyczno-historyczny, jego misją jest dbanie o bohaterów i upamiętnianie żołnierzy, którzy walczyli o niepodległą Polskę.