Tomasz Walczak: Człowiek kultury

Tomasz Walczak jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych ludzi kultury związanych z Elblągiem.

Urodzony w 1967 roku w Drezdenku poeta zamieszkał w Elblągu w roku 1998 r., gdzie z pasją przez ponad 17 lat realizował się zawodowo w Teatrze im. Aleksandra Sewruka jako kierownik Ośrodka Kultury Teatralnej, rzecznik prasowy oraz czasem aktor. Zajmował się szeroko rozumianymi działaniami z zakresu edukacji teatralnej wśród dzieci, młodzieży, niepełnosprawnych czy nauczycieli – pracował również m.in. w szkole specjalnej i na elbląskiej uczelni. Różnorodność podejmowanych aktywności zawsze się skupiała na kulturze – oprócz teatru również pojawiły się literatura, muzyka i działania happeningowe czy projektowe. Tomasz Walczak stworzył Elbląską Scenę Literacką, Alternatywny Elbląski Klub Literacki, Scenę przy Stoliku, a także założył i prowadził grupę Alter Ego. Obecnie kontynuuje swoją działania w kulturze w rodzinnym Drezdenku, gdzie prowadzi teatr „Kotłownia”, ale również zasiada jako radny. Można o nim przeczytać również, że to człowiek nieprzeciętny, zarażający pasjami, o niebanalnej wrażliwości połączonej z umiejętnością wnikliwej obserwacji rzeczywistości, co odbija się bardzo mocno nie tylko w jego życiu zawodowym, ale również jego twórczości.

Jako poeta Tomasz Walczak debiutował w antologii pt. „I znów będziemy poetami” (1994). W roku 2006 zdobył główną nagrodę w konkursie literackim „Elbląski Rękopis Roku 2005” za tomik pt. „Blizny”. W 2010 roku ukazał się drugi zbiór wierszy: „Drzazgi w myśli”.

„Fantasmagorie” to jego ostatni tomik poezji, który został wydany na zlecenie Stowarzyszenia Alternatywni przy wsparciu finansowym Urzędu Miasta Elbląg w ramach programu – Stypendia Artystyczne 2013.

Wbrew tytułowi świat wykreowany w wierszach z książki „Fantasmagorie” jest bardzo mocno realny. Jak przyznał sam autor, jest to bardzo osobisty i szczery tomik, który powstał w wyjątkowo trudnym dla niego okresie – zmagał się wówczas z białaczką. Mimo silnej wiary w wyzdrowienie Tomasz Walczak tym tomikiem chciał pożegnać się z najbliższymi, aczkolwiek na szczęście los okazał się dla niego łaskawy.

Te osobiste doświadczenia poety sprawiają, że tomik „Fantasmagorie” jest wyprawą do zimnego, stalowego świata ludzi „brzydkich” – nieszczęśliwych, samotnych, udających kogoś, kim nie są. Zarówno młodość, jak i dorosłość przynoszą im porażki, które dopiero na starość wywołują refleksje nad własnym życiem. Styl, w jakim zostały napisane wiersze, jest niemal reportażowy – metafory poetyckie kontrastują z językiem potocznym pełnym kolokwializmów czy nawet wulgaryzmów. To sprawia, że teksty, chociaż są proste w formie, jednocześnie wyrażają całą gamę uczuć – przez cały tomik przewijają się motywy takie, jak rozpaczliwa potrzeba bliskości, odchodzenie, samobójstwo, czy również wykorzystywanie seksualne. Mimo to tomik niesie optymistyczne przesłanie – tytułowe „Fantasmagorie” można tu rozumieć jako nadzieję, która daje siłę do zmagania się z wszelkimi przeciwnościami losu.