Helena Murawska Lenckowska: Pisanie daje mi radość

– Urodziła się pani w Małym Głęboczku. Często tam pani wraca?

– To miejsce nie tylko urodzenia, ale dzieciństwa i młodości – miejsce, do którego chętnie wracałam, gdy mieszkałam w internacie Liceum Ogólnokształcącego w Brodnicy, a także w akademiku przy ul. Żołnierskiej w Olsztynie, gdzie studiowałam Bibliotekoznawstwo i Informację Naukową. Odwiedzam je również dorocznie do dzisiaj.

Szkoła Podstawowa w Małym Głęboczku, 1966 r., autorka na dole trzecia od lewej (w opasce)

– Od kiedy mieszka pani w Elblągu? Jakie miejsca lubi pani szczególnie?

– W Elblągu mieszkam od lipca 1991 roku. Kiedy tu przyjechałam, nie było jeszcze pięknej retrowersji zabudowy Starego Miasta. Podoba mi się Stare Miasto z katedrą p.w. Świętego Mikołaja, bulwary nad rzeką Elbląg i bardzo malownicze parki Modrzewie, Kajki, Dolinka i różane antresole przy fontannie.

– Swoje życie zawodowe związała pani z biblioteką.

– Zamierzałam życie związać z biblioteką i pracą wśród książek, i udało mi się częściowo spełnić te plany. Pracowałam prawie 11 lat jako antykwariusz (od młodszego do starszego) w antykwariacie naukowym „Antokol”. Początkowo przy Domu Książki w Olsztynie, który prowadzony był przez wiele lat przez pana Wojciecha Suświłłę. Później już w Elblągu pracowałam między innymi w Bibliotece SP Nr 4, Bibliotece Zespołu Szkół Zawodowych przy ul. Saperów i dwa lata w Bibliotece Seminarium Elbląskiego.

– Pierwszy tomik wierszy pani autorstwa został wydany w 2014 roku, ale kiedy zaczęła pani pisać?

– Pisać zaczęłam dosyć wcześnie – pierwsze moje próby to szkoła podstawowa, piąta i szósta klasa. Kontynuowałam w wolnych chwilach w szkole średniej, zapisując niektóre utwory w zeszycie – przez jakiś czas prowadziłam też „Dziennik licealistki”, ale pisałam do szuflady. Pierwsze moje utwory ukazały się tutaj – w Elblągu – w antologii „Złote oczy” i „Elbląskie spotkania z poezją” (2000 i 2001 r.) razem z utworem męża Mieczysława. Kilka ukazało się również w czasopiśmie dla niepełnosprawnych „Razem z Tobą” i „Tyglu” – wówczas zaczęłam też myśleć o wydaniu tomiku wierszy. W obecnych czasach łatwo wydać książkę, ale trzeba mieć na to środki. Mąż wydał swój trzeci tomik, a ja pomyślałam, że czas także na mój. Przy wsparciu męża ukazał się więc w wydawnictwie Uran w roku 2014 mój pierwszy tomik „Okruchy życia, okruchy wiary”. Kolejny tomik „W sercu i słowie” zawiera wkładkę z wierszami o Elblągu (Wróżbitka Pogezana; Biskup Wojciech i korona męczeństwa; Piekarczyk; Uroczystość Wigilii na Starym Mieście w Elblągu).

– Czy z mężem połączyły was właśnie książki?

– Oboje pracowaliśmy wśród książek, więc bardziej zainteresowania nas połączyły – a pisanie też łączy. Inni mają nałogi albo robią remonty mieszkań, a my wydajemy pieniądze na książki. No i pisanie to też hobby, wymaga trochę pracy, ale daje sporo radości. Może z czasem bliźni to docenią?
Mąż Mieczysław ostatnio pisze dzienniki, ale specjalizuje się też w tematyce elbląskiej. W bibliotekach można znaleźć jego książki „Wikingowie z Truso”; „Opowieści o Starym Mieście” z ilustracjami Sławomira Zawistowskiego i „Jogini w Bieszczadach”, a także tomiki z poezją.

– Trzecia pani książka to „Malowniczy świat dzieci”. Skąd pomysł na książkę właśnie dla dzieci i jak wyglądał proces jej tworzenia?

– Powodem do napisania książki – konkretnie dla odbiorcy dziecięcego – była myśl, że chcę coś miłego podarować dzieciom z rodziny. Zaczęłam od pisania niedużych bajeczek i wierszy okolicznościowych, które wysyłałam za pośrednictwem internetu na urodziny lub imieniny małych solenizantów. Jak nazbierało się trochę tych wierszy, postanowiłam zebrać je w jednej książce. Dwa opowiadania prozą zamieściłam wcześniej w tomiku „Okruchy życia, okruchy wiary” i w wersji nieco zmienionej, bo poszerzonej zamieściłam też w „Malowniczym świecie dzieci”. Niektóre z tych wierszy publikowałam też wcześniej na stronie literackiej „Kształty słów”.

– Wspomniała pani, że ilustracje do książki wykonały córki dwóch chrześnic. Pewnie są z tego dumne…

– Dzieci, Nela i Lenka, zrobiły ilustracje szybko i z zapałem – myślę, że rodzice niewiele pomagali, że jest to niepowtarzalna i własna twórczość dziecięca. Przesyłałam przez internet wiersz z prośbą o rysunek do niego, a kilka dni później otrzymywałam ilustrację, ale chyba dziewczynki nie wierzyły, że książka naprawdę zostanie wydana. Kiedy już otrzymały swoje egzemplarze (około dwudziestu każda), były bardzo ucieszone. I oczywiście zostały umieszczone jako ilustratorki w stopce redakcyjnej.

Nie mam własnych dzieci. Lubię, jak dzieci są radosne, interesują się otoczeniem, kwiatami, ptaszkami i chętnie słuchają bajek. Ale także chętnie pocieszam i przytulam te smutne, chociaż nie zawsze udaje się zaradzić ich troskom…

– W książce „Malowniczy świat dzieci” pojawia się dużo różnych tematów, m.in. wątek przyrody, święta katolickie…

– Chciałam, żeby książka była radosna, dlatego pisałam pogodne bajki i dedykacje urodzinowe i świąteczne, a także wiersze o przyrodzie, z podziałem na pory roku. Znaleźć też można w książce świat katolickich świąt „Boże Narodzenie i Wielkanoc” w ich tajemnicy duchowej i radości, jakie niosą wszystkim wierzącym. Jest też nieduży rozdział o szkole i pierwszych zajęciach. Jeden z rozdziałów książki jest także ukazaniem dzieciom życia w czasach pokolenia pradziadków. Są cztery baśnie i cztery opowiadania, wśród nich „Opowieść Wigilijna”, „Zuzia”. To ciepła pogodna książka z elementami dydaktycznymi.

– Czy ma pani plany na kolejną książkę lub teksty?

– W roku 2021 wydałam dwa kolejne tomiki wierszy – „W ogrodzie myśli” i „Mistyka dni”. Mam też sporo nowych tekstów – w pierwszej kolejności spróbuję z nich ułożyć drugi tomik dla dzieci – z legendami, mam już kilka opracowanych – i piąty tomik dla dorosłych. Ale tutaj jeszcze nie sprecyzowałam tematyki ani tytułu. Moje wiersze publikuję jako Helena Murawska Lenckowska, biorę także udział w antologiach kilku grup poetyckich wydawanych przez panią Krystynę Wajdę w Koszalinie.

Rozmawiała Agata Tupaj

„Życie w czasach pradziadków” (fragment)

To był zupełnie inny świat!
Kiedy prababcia była mała, gęsi na łące pasała.
Tam spotykała swoje miłe koleżanki.
Nad strumykiem plotły z kwiatów wianki.
Pradziadek prowadził krówki na pastwisko.
Łąki, zagajnik i jezioro było bardzo blisko.
Dzieci tak jak dzisiaj, w wodzie chętnie pływały.
Czasem wanną z blachy w potoku podróżowały.

Dzień Taty
Dzień dla taty to radosny,
zapomina wszystkie troski!
Laurkami jest ozdobiony,
nie poważny, a szalony.

Wesoła też była mama.
Dobrze, że sobota wolna była,
tata do pracy się nie śpieszył,
tylko rodzinnym świętem cieszył.