"Miała misję, która ją uskrzydlała". Wspomnienie o Alicji Tomczyk

Kiedy 30 lat temu Alicja zachorowała na raka piersi z pewnością nie było jej łatwo. Jednak potraktowała to jako swoją drugą szansę. To właśnie wówczas postanowiła raka piersi… oswoić. Zaczęła przebojem. Pobyt w szpitalu uświadomił jej, jak niewiele kobiety wiedzą o tej chorobie. Także o tym, jak żyć po amputacji piersi. A przede wszystkim o tym, że choroba wykryta odpowiednio wcześnie, niemal gwarantuje wyleczenie. O tym wszystkim się po prostu nie mówiło! Temat tabu.

Alicja uznała, że nie ma czasu do stracenia. W latach 90. oficjalnie założyła Elbląskie Stowarzyszenie Amazonek – grupę wsparcia dla kobiet, które chorowały na nowotwór piersi. Czuła także potrzebę działań profilaktycznych. Swoim entuzjazmem zaraziła lekarzy ze szpitala wojewódzkiego w Elblągu: onkologów, chirurgów onkologicznych, organizując wspólne wyjazdy w teren i bezpłatne badania dla kobiet w maleńkich miejscowościach, wszędzie tam, gdzie dostęp do lekarza specjalisty był szczególnie trudny, żeby nie powiedzieć „żaden”.

— Mała, energiczna blondyneczka z tym swoim charakterystycznym ciepłym uśmiechem, który otwierał przed nią wiele drzwi — tak wspomina ją z tamtego okresu jedna z jej koleżanek Amazonek Elżbieta Lemańczuk. — Alicja miała misję, która ją uskrzydlała, przy okazji dodając także nam siły do działania na rzecz zdrowia swojego i innych kobiet”.

Elżbieta wspomina przez wiele lat organizowane przez Alicję konkursy na wybór „Lekarza różowej wstążki przyjaznego kobietom”, październikowe Marsze Zdrowia, coraz szerzej zakrojoną współpracę z Amazonkami z całej Polski, także z Rosji, Ukrainy…

— To Ala była motorem tych wszystkich działań. To ona zawsze ciągnęła nas za sobą — mówi Elżbieta Lemańczuk. – Mimo że jej choroba co jakiś czas dawała o sobie znać, Ala zawsze chciała i potrafiła być potrzebna innym. To ją trzymało przy życiu. A przy okazji także i nas.

— Z inicjatywy Ali nawiązaliśmy też innego rodzaju współpracę z elbląskim szpitalem wojewódzkim — przypomina inna Amazonka, Hanna Chmiel. — Alicja i kilka innych specjalnie przeszkolonych wolontariuszek, Amazonek, zaczęło kilkanaście lat temu odwiedzać pacjentki po mastektomii. Zjawiałyśmy się w Oddziale Chirurgii Onkologicznej zawsze, kiedy była taka potrzeba. Tłumaczyłyśmy, słuchałyśmy, dzieliłyśmy się swoją wiedzą i swoim doświadczeniem. Alicja była wówczas dla nas i dla innych kobiet najlepszym przykładem tego, że także po traumatycznych przejściach, można żyć pięknie, godnie, radośnie. Że na chorobie zdecydowanie nie kończy się świat.

— W takich szczególnie trudnych przypadkach Alicja, albo któraś z jej wolontariuszek, zjawiała się u nas dosłownie „na telefon”, zawsze kiedy tylko była taka potrzeba. Z czasem stała się dla nas kimś bardzo bliskim — wspomina Zofia Kasprowicz, pielęgniarka oddziałowa na Chirurgii Onkologicznej. — Alicja Tomczyk była nawet kimś więcej, niż szpitalny psycholog. Bo ona przeżyła to wszystko naprawdę, ona wiedziała, o czym mówi, swoją osobą mogła dać „świadectwo”.

— Teraz, kiedy Alicja odeszła, paradoksalnie brzmi to jej przesłanie dla kobiet, że „rak to nie wyrok” — mówi Hanna Chmiel. — Ale przecież dokładnie tak właśnie jest! Bo nawet, jeśli dla Alicji był to w końcu wyrok, to z… zawieszeniem na prawie trzydzieści lat, w ciągu których zdążyła zrobić wiele dobrego.

Alicja Tomczyk – kobieta, która przez wiele lat dodawała skrzydeł innym kobietom. Pomagała przywrócić nadzieję, uczyła hartu i odwagi. NIEPODAWANIA SIĘ!

Pozostanie w pamięci, w sercach tysięcy osób, które miały szczęście spotkać ją na swojej drodze.

Dziękujemy Alu, że byłaś z nami.
Anna Kowalska