Niosą pomoc każdego dnia

— Moja historia ze strażą zaczęła się w 2001 roku dzięki mojemu mężowi Andrzejowi — zaczyna swoją opowieść Joanna Welke, dowódca braniewskiej kobiecej drużyny OSP. — Na początku było całkiem niewinnie, przychodziłam po to, by pomagać w remizie przy sprzątaniu, przygotowywaniu sprzętu pożarniczego. Uczestniczyłam we wszystkich uroczystościach, mimo że nie miałam munduru. Wciągnęłam się w to życie strażackie tak bardzo, że w roku 2002 roku złożyłam deklarację o przyjęcie mnie oficjalnie w poczet członków OSP. Jednak samo bycie członkiem OSP nie pozwala na wyjazdy do akcji. Trzeba przejść kurs podstawowy strażaka-ratownika. Długo czekałyśmy z dziewczynami, bo do 2013 roku, na to byśmy mogły przystąpić do takiego kursu, a w roku 2014 dostałyśmy upragnione, wyczekane i zmieniające nasze życie świadectwa ukończenia kursu strażak-ratownik.
— Bardzo często Ochotnicze Straże Pożarne to jednostki "rodzinne" — dodaje Anna Woźniak z OSP Gronowo Elbląskie. — W moim przypadku tak właśnie jest — tata jest strażakiem a ja, chcąc nieść pomoc i dbać o bezpieczeństwo mieszkańców, poszłam w jego ślady. — Moją pasją jest ratownictwo. A KSRG OSP Krzewsk imponowało mi swoim prężnym działaniem oraz ambitnymi i zaangażowanymi ludźmi, którzy tę jednostkę tworzą — mówi nasza kolejna bohaterka, Angelika Romanik z OSP Krzewsk.

Co daje naszym bohaterkom służba w tej formacji? Wszystkie trzy, bez wahania odpowiadają: satysfakcję. — Pełniona funkcja daje mi też radość z tego, że mogę dać siebie drugiemu człowiekowi, pomóc mu gdy sam nie może sobie poradzić z żywiołem czy to woda, czy ogień, czy wiatr — dodaje Joanna Welke. — Bycie strażakiem, zwłaszcza ochotnikiem, to służba, coś w rodzaju hobby — zauważa Anna Woźniak. — Nie jesteśmy w jednostce w określonych godzinach tak jak w Państwowej Straży Pożarnej. Jesteśmy w gotowości 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Nigdy nie wiemy, kiedy zawyje syrena i nasza pomoc będzie potrzebna. Co mi daje bycie strażakiem? Ogromną satysfakcję z niesienia pomocy drugiej osobie. Jednak nasza OSP to nie tylko działalność związana z ochroną przeciwpożarową, ale również bardzo mocno rozszerzona działalność kulturalna na rzecz lokalnej społeczności. Każde organizowane wydarzenie, które spotyka się z pozytywnym odbiorem mieszkańców to poczucie spełnienia oraz motywacja do dalszego działania. — Przyczynienie się w jakimkolwiek stopniu do pomocy drugiemu człowiekowi jest dla mnie bezcenne i budujące — dodaje Angelika Romanik.

Jak zauważają nasze rozmówczynie, w drużynie najważniejsze jest zaufanie. — Zaufanie, ale też wsparcie, świadomość, że działamy jako grupa, ponad podziałami. Nigdy nie wiemy, co zastaniemy na miejscu działań. Czasami ważne jest, żeby po akcji móc z kimś porozmawiać. Choć każdy ze strażaków charakteryzuje się silną psychiką i dużą odpornością na stres to niestety, nie każda akcja jest na tyle łatwa, by wyjść po niej z remizy, nie myśleć i zapomnieć — zauważa Anna Woźniak. — Bez zaufania nie ma przyjaźni, bez niego również ciężko jest wyjechać na akcję, bo to przede wszystkim tam sprawdzamy siebie, swoją wytrzymałość i na kogo naprawdę można liczyć — dodaje Joanna Welke.

Które akcje nasze bohaterki zapamiętają do końca życia? — Najtrudniejszy dla mnie był pierwszy raz, gdy musiałam prowadzić resuscytację krążeniowo-oddechową. To bezpośrednia walka ze śmiercią, tu i teraz. Pamiętam jak dziś, w pierwszym momencie włączył się automatyzm działań, ale gdy udało się przywrócić czynności życiowe temu mężczyźnie, to siadłam, aktywowały się emocje i długo płakałam — wspomina Angelika Romanik. — Trudnymi wyjazdami są na pewno te do płonących budynków mieszkalnych. Widzimy wtedy z bliska, jak w jednej chwili człowiek traci cały swój dobytek. Pod względem trwania akcji wymagająca, trudna i długa była ta, gdy w roku 2015 płonęła fabryka świeczek w Raczkach Elbląskich oraz palące się baloty. Czas działania w obu przypadkach wynosił około 10 godzin — opowiada Anna Woźniak. — Najtrudniejsze chyba są te pierwsze akcje zaraz po kursie, gdzie adrenalina skacze powyżej głowy, a serce rozrywa klatkę piersiową. Jednym z takich zdarzeń był wyjazd na poszukiwanie osoby, która wpadła do wody w pobliskiej miejscowości. Zostaliśmy zadysponowani do przeszukania brzegu rzeki. Tę osobę znaleźli płetwonurkowie i niestety nie udało się jej uratować — mówi Joanna Welke.

Czy w trakcie akcji kobiety są traktowane na równi z mężczyznami? — Niestety, decydując się na bycie strażakiem, nie ma mowy o rozróżnianiu czy to kobieta czy mężczyzna. Zadania podczas wyjazdów są tak podzielone, by nikomu nie stała się krzywda i tu właśnie łączymy się z wcześniejszym pytaniem, gdzie była mowa o tym co najbardziej liczy się w drużynie. Powiedziałam wtedy o zaufaniu i przyjaźni, a to wskazuje na to, że jako dowódca wiem kogo i na ile stać i wiem, jakie mogę przydzielić mu zadanie — zauważa Joanna Welke. — W naszej jednostce nie ma rozgraniczenia pomiędzy mną a kolegami. Proszę wziąć pod uwagę, że w czasie akcji jesteśmy w pełnym umundurowaniu i czasami nie będąc blisko kogoś, nie da się jednoznacznie stwierdzić, czy mamy do czynienia z kobietą, czy mężczyzną. Odpowiadając na to pytanie, wróciło do mnie wspomnienie — kiedyś podczas jednej z akcji kolega zażartował, że powinnam mieć różowy mundur — wtedy byłabym widoczna i rozpoznawalna z daleka. Być może inaczej to wygląda w jednostkach, gdzie kobiet jeżdżących do akcji jest więcej. U nas, póki co, jestem jedyna. Czekamy na szkolenia podstawowe, które mogą zwiększyć liczbę kobiet mogących brać udział w akcjach — opowiada Anna Woźniak. —Mężczyźni tworzący naszą jednostkę to gentelmani, ale my kobiety staramy się podejmować wszystkich wyzwań w ramach naszych możliwości fizycznych — kończy Angelika Romanik.

Karolina Król